Dy motrat Christine dhe Léa Papin kaluan rininë e tyre në fshatra rreth Le Mans në perëndim të Francës. Diferenca e moshës midis tyre ishte shtatë vjet, por kjo nuk duket se ndikonte në lidhjen e tyre.

Ata kishin një motër më të madhe, Emilia, e cila u bë murgeshë në një manastir pas dhunës psikologjike dhe fizike që babai i saj ushtronte vazhdimisht mbi të.

Christine dhe Lea u rritën në një familje jofunksionale.

Sapo prindërit e tyre u ndanë , ata u dërguan të dyja në një institucion mendor për t’u rimëkëmbur nga divorci që i kishte prekur shumë.

Ata u treguan të pandashme, edhe pse rrallë shiheshin duke folur me njëra-tjetren. Kjo dha një përshtypje të tmerrshme pasi dy motrat dukeshin sikur ishin telepatike.

Pas lirimit të tyre, Christine dhe Lea arritën të punonin si shërbëtore në disa familje, duke këmbëngulur gjithmonë të punonin të dyja së bashku.

Në vitin 1926, ata u bënë shërbëtore në rezidencën e René Lancelin, një avokat në pension që jetonte në qytetin Le Mans. Rezidenca ishte shtëpia e Rene, gruas së tij dhe vajzës së tyre të rritur, ndërsa vajza tjetër e tyre ishte larguar për të jetuar me burrin e saj.

Vajzat thuhet se janë të detyruar të punojnë 14 orë në ditë, me vetëm një gjysmë dite në javë pushim. Kjo u pa si normale për shërbëtorët e shtëpisë, pasi ata ishin në dispozicion të Lancelin për shumicën e ditës.

Megjithatë, vajzat nuk kishin ankesa, të heshtura si gjithmonë, duke bërë punën e tyre me përulësi dhe respekt. Ata nuk treguan asnjë interes në botën e jashtme dhe vazhdimisht shiheshin vetëm duke kaluar kohën me njëra-tjetrën.

Pronari i tyre nuk u shqetësua për aq kohë sa punimet e shtëpisë ishin në rregull. Vitet kaluan pa një incident të vetëm. Por natën e 2 shkurtit, 1933, Rene duhej ta takonte gruan e tij në shtëpinë e një shoku për darkë.

Kur ajo u po vonohej, burri i saj u kthye në shtëpi për ta kërkuar.

Ndërsa po afrohej në shtëpi, ai vuri re se dritat ishin fikur dhe kishte vetëm një dritë qirinjsh që vinte nga dhoma e shërbyeseve.

Dyert ishin të mbyllura dhe të gjitha mjediset filluan të dukeshin të dyshimta.

Lancelin shkoi në polici dhe shpejt arritën të hyjnë në shtëpi. Ata nuk kishin idenë se çfarë ishte prapa këtyre dyerve.

Përshkrimi i dhënë nga Jacques Lacan, një psikoanalist dhe psikiatër francez, “orgjia e gjaku” shpreh qartë mizorinë e kryer nga dy shërbëtoret. Gruaja dhe vajza e Lancelinit ishin vrarë në mënyrën më brutale, duke ju nxjerrë sytë dhe duke i shpërfytyruar komplet.

Në dhomën e shërbimit, të dy vajzat ishin shtrirë lakuriq në krevat. Ata menjëherë rrëfyen vrasjet, shumë qetësisht dhe pa gjurmë pendimi.

Së shpejti, armët e vrasjes u mblodhën si prova: një thikë kuzhine dhe një çekiç.

Christine dhe Lea u vendosën në burg veç e veç. Kjo bëri që Christine të bëhej jashtëzakonisht e agresive. Në një moment ajo u lejua të shihte motrën e saj dhe në atë rast ajo u hodh në krahët e saj. Biseda që pasoi nënkuptonte se motrat në të vërtetë ushqeheshin me një marrëdhënie seksuale.

Disa muaj më vonë, Christine pësoi shenja çmendurie, duke u përpjekur të nxirrte sytë e saj.

Megjithatë ajo u ndalua shpejt nga ekipi mjekësor, Më pas, Christine deklaroi në polici se ajo kishte pësuar një ndjenjë të ngjashme në ditën kur vrasjet ishin kryer, duke nënkuptuar kështu që sjellja e saj ishte pasojë e sëmundjes mendore.

Çështja e tyre tërhoqi vëmendje të madhe tek publiku , shumë njerëz e argumentuan vrasjet si një manifestim i luftës së klasës, pasi vajzat, të cilët përfaqësonin klasën punëtore, u rebeluan kundër zotërinjve të tyre. Kjo reflektonte kushtet e këqija në të cilat jetonin njerëzit që punonin si shërbëtorë të të pasurve.

Jacque Lacan i lartpërmendur bëri një studim pas një teze të tillë, në të cilën ai analizoi motrat dhe marrëdhëniet e tyre të çuditshme.

Shumë njerëz u mblodhën para sallës së gjyqit në shtator 1933, në pritje të aktgjykimit. U konstatua se Christine ishte organizatori i vrasjeve dhe se shkaku i krimit ishte një grindje e vogël mes zonjës së Lancelin dhe saj. Gjykata gjithashtu arriti në përfundimin se Lea, motra më e vogël, ishte plotësisht nënë ndikimin e motrës së saj.

Christine u dënua me vdekje, dhe ndërsa motra e saj mori një dënim të reduktuar për shkak të pozicionit të saj si bashkëpunëtor.

Dënimi i Christine u ndryshua dhe asaj ju dha dënimi me burgim të përjetshëm.

Gjatë kohës që ishte në burg ajo u bë jashtëzakonisht agresive, nuk pranonte të hante dhe tregoi shenja të qarta çmendurie.

Ajo gjithashtu nuk e përballonte dot ndarjen nga motra e saj, pasi të dyja duket se funksiononin si një personalitet.

Christine Papin vdiq në vitin 1937. Lea u lirua nga burgu në vitin 1941 dhe u zhvendos tek nëna e saj të moshuar. Sipas disa burimeve, Lea arriti të marrë një punë në një hotel në Nantes, duke përdorur një identitet të rremë.

Besohej se ajo kishte vdekur në vitin 1982, por kjo ishte vënë në pikëpyetje në vitin 2000 kur një regjisori i një dokumentari Claude Ventura pohoi se ajo ishte gjallë.

Ajo është shfaqur në filmin “Në kërkim të motrave papinore”, drejtuar nga Ventura, ku ajo mund të shihet pjesërisht e paralizuar për shkak të një goditjeje që pësoi përpara filmimit të filmit./